ظهور

فرزندان حسین ،چون تشنه شدند
              عباس علمدار به پا خاست
مَشکی به بَرَش زد،شمشیر بیاراست
             عباس علمدار به پا خاست
پیشِ پسرِ نورْ ،فرمان امان خواست
             عباس علمدار به پا خاست
دستور زِ آن سید و سالار حرم خواست
            عباس علمدار به پا خاست
امید همه خیمه و اهل حرمش اوست
            عباس علمدار به پا خاست
آغوش به آغوش برادر شد و بگریست
           عباس علمدار به پا خاست
پا دَرْ رَکَبِ مَرْکَبِ راهَش زَ د و برتافت
           عباس علمدار به پا خاست
لَختی به دَمِ علقمه پُر آب بیاسود
           عباس علمدار به پا خاست
دست در بَرِ آب ِ خنکِ رود بیفشُرد
           عباس علمدار به پا خاست
آبِ خُنکش،تا لبِ خشکش به هم آورد
           عباس علمدار به پا خاست
ناگه،به لب تشنه ی اصغر،نظرش شد
           عباس علمدار به پا خاست
درحال،کفِ آب به سَرِ مَشک،فروریخت
          عباس علمدار به پا خاست
مشک در بَرِ آب خنک علقمه پُر کرد.
          عباس علمدار به پا خاست
آماده ی برگشت به آغوش حرم گشت
           عباس علمدار به پا خاست
تا مرکب خود سوی امیدش بچرخاند
           عباس علمدار به پا خاست
در جمعِ حرامی و حرامان به نبرد خاست.
           عباس علمدار به پا خاست
دستان مبارک،به جفا قطع بکردند
           عباس علمدار به پا خاست
مَشکش به دو دندان،باَزَش به حرم خاست
          عباس علمدار به پا خاست
تیری به نگاهِ مَهِ ماهان بَنی خاست
          عباس علمدار به پا خاست
با مرکب و مشکش به زمین خورد ،وفادار
         عباس علمدار به پا خاست
با حسرت و اشک و غم و هم سوی حرم کرد نگاهی
         عباس علمدار به پا خاست
عباس علمدار،فدای کرم و غیبت تو یار وفادار
         عباس علمدار به پا خاست
قسم به حسین و حسن و احمد و الله
         عباس علمدار به پا خاست
قسم به امیر حیدر و عصمت زهرا 
         عباس علمدار به پا خاست
تاوان غم و زخم تو را باز ستانیم
         عباس علمدار به پا خاست
ما تا به ابد منتقم خون حسینیم
         عباس علمدار به پا خاست
ما تا به ابد منتظر قائم حقیم
         عباس علمدار به پا خاست 
ما تا به قیامت ،رهرو راه حسینیم.
        عباس علمدار به پا خاست.

سلام بر شبی که در کعبه خانه کنی
         سلام بر شبی که نامه ی ظهور امضا کنی
سلام بر صبح ظهورکه می آید زود
          سلام بر رکن و مقام و دیواری که تکیه کنی
سلام بر سیصد و سیزده یار راستینت
           سلام بر شمشیر دو لب که از نیام بازکنی
سلام بر پرچم ظهور یا لثاراتت
         سلام بر مسجد کوفه که آنجا حکومت کنی
سلام بر جاه و جلالت ای پادشاه جهان
         سلام بر وجودت که ظلمات را نور کنی

شبی عریضه نوشتم بهر امید
        نامه پیچاندم در گل رس با تحمید
گلوله گرفتم گل و در چاه افکندم
         تاکه صاحبم رفع کند این تهدید
نماز حضرتش بخواندمی با تسبیح
           حضرتش دستگیرد اوست حمید
لرزه به اندام کل جهان می افتد
           چون که صاحب زمان برکشد حدید
درورد و صلوات بر محمد و آل او
            فدای شما،همه جان و جهان پدید
امید و آرزویی جز شما نیست یا مولا
           که همه اهل دنیا و زمین گرفتار گناه شدید
غم به چاه و عهد و ندبه می گویم
            تا که روزی ظهور کند زین راه امید